Papież Juliusz III (1550-1555)

Życie:

Juliusz III zaliczał się do wąskiej grupy papieży, którzy w XVI wieku zostali wybrani drogą oficjalnego głosowania; większość zdobyła ten tytuł drogą intryg czy nawet morderstw. W tamtych czasach osoba papieża była dla najbogatszych i najpotężniejszych rodzin we Włoszech tym, czym bycie prezydentem Stanów Zjednoczonych jest dla Bushów czy Clintonów.

Dziesiątki lat temu, zanim Juliusz III został papieżem, głupi i tchórzliwy papież Klemens VII oddał go jako zakładnika cesarzowi Karolowi V, kiedy ten drugi złupił Rzym. Juliusz normalnie by zginął, gdyby nie pomoc pewnego kardynała, wróg Klemensa VII i niesforny komando kardynał, który wyrwał zakładników, w tym Juliusza III, z rąk cesarza. To była pierwsza w historii misja sił specjalnych. Pomimo tak dramatycznej przeszłości Juliusz III stał się jednym z najwstrętniejszych papieży, jaki znalazł się na tronie św. Piotra.

Czemu dodałem go do listy sześciu:

Gdy już został papieżem, Juliusz III przeznaczył zawartość kufrów papieskich na renowację swojej posiadłości w Rzymie – Villa Giula, która stała się jego stałą rezydencją. Pieniędzy na ten cel nie szczędził, wynajmując do dzieła nawet samego Michelangelo. Jak łatwo się domyślić, Juliusz III nie był zbytnio przejęty swoimi obowiązkami jako papieża. Biorąc pod uwagę jego poprzednika, Klemensa VII, pomyśleć by można, że tak byłoby dla wszystkich lepiej; niestety, Juliusz III miał dość niefortunne pomysły na spędzanie swojego wolnego czasu. Poza hurtowym ograbieniem skarbca Kościoła Katolickiego, żeby sobie domek wystroić, Juliusz III znany był także ze swojego zainteresowania młodszymi od siebie mężczyznami. Gorzej, lubił uprawiać seks z dziećmi. Jeszcze gorzej, słynął z uprawiania seksu z dziećmi.

Jego rezydencja udekorowana była posągami i freskami, na których widać było jak dzieci uprawiają ze sobą seks. Juliuszowi III nie tyle wymsknęło się, że molestował dzieci – on się z tym obnosił. Udekorował swój dom, żeby móc się z tym obnosić.  Juliusz III, innymi słowy, otaczał się dziecięcą pornografią. Już samo to zapewniłoby Juliuszowi miejsce na tej liście, ale jego arcydziełem  papieżowania było połączenie interesów z przyjemnością. Choć i tak miał tendencję do mianowania napalonych nieletnich ogierów na kardynałów, przebił sam siebie kiedy zaadoptował żebraka. Dzieciak wychowany został na taką wulgarną homoseksualną dziwkę, która grzała dupę w Rzymie i otrzymała tytuł kardynała-bratanka. Nazwa jak najbardziej budziła obrzydzenie, ale była to jednak wyjątkowo prestiżowe i wpływowe stanowisko w kościele. Po tym, jak Juliusza III i jego chłopak zawojowali Rzym, przez całą Europę przewijała się antypatia wobec papiestwa, która trwała ponad sto lat.

By KubuŚ

Papież, ale czy na pewno chrześcijanin ?

Witam wszystkich moich czytelników. Otóż chciałbym was poinformować iż przez następne 6 tygodni na moim blogu będą wprowadzane posty z cyklu  "Sześciu najokropniejszych papieży". Post będzie umieszczany raz na tydzień. Będzie ich w sumie 6. Kolejność podawanych papieży będzie przypadkowa.
Tak więc zapraszam do lektury :) Pierwszy post już dzisiaj.

By KubuŚ

Międzynarodówka Komunistyczna

W czasie zmagań z Polską władze w Rosji Radzieckiej użyły na szeroką skalę nowego typu broni. Kontrolowana przez Rosjan Międzynarodówka Komunistyczna skierowała do robotników na całym świecie apel o przyłączenie się do rewolucji walczącej z polskim najazdem. Odezwa spotkała się ze szczególnym poparciem w Niemczech, gdzie robotnicy zatrzymywali pociągi wiozące broń i amunicję dla Polaków lub strajkowali, czym uniemożliwiali wyładunek statków z dostawami zbrojnymi dostarczanymi Polsce przez entantę. Wspierali ich w tym również nacjonaliści, którzy nie mogli pogodzić się z utratą wschodnich ziem na rzecz odrodzonego sąsiada. Działania niemieckie powodowały, że sytuacja wojsk polskich podczas wojny Polsko-bolszewickiej stawała się coraz bardziej dramatyczna.

by KubuŚ

"Dziwna Wojna"

Po ataku III Rzeszy na Polskę rządy Wielkiej Brytanii i Francji zażądały od Hitlera wstrzymania działań wojennych, grożąc wypełnieniem swoich zobowiązań sojuszniczych. Wobec odmowy 3 września 1939 r. kraje te oficjalnie wypowiedziały Niemcom wojnę. Nie spieszyły się jednak z podjęciem działań zbrojnych, zajmując jedynie niektóre przygraniczne obszary. Alianci skupili się zaś na prowadzeniu tzw. wojny siedzącej  , nazywanej też "dziwną wojną", która polegała na zrzucaniu nad państwem niemieckim ulotek propagandowych. Działania wojenne aliantów w okresie :dziwnej wojny" ograniczały się również do nielicznych patroli na przedpolu niemieckich umocnień. Dochodziło wówczas do tak absurdalnych sytuacji jak wystawienie plakatów o treści - "Prosimy nie strzelać. My nie strzelamy".

by KubuŚ

Polscy bohaterowie i my

Właśnie niedawno obchodziliśmy już 73 rocznicę wybuchy II wojny światowej. Ten pamiętny dzień 1 Września kiedy to wszystkie dzieci miały iść do szkoły, zacząć nowy etap w nauce to wtedy Hitler zaatakował Polskę. Jak wiemy przegraliśmy tę wojnę. Ale większość z nas zadaje sobie pytanie czy można było ją wygrać, czy można było zapobiec wojnie ? Przecież Polska była związana sojuszem z Francją, a od 25 sierpnia z Wielką Brytanią. Czy oni mogli nam pomóc ? Jak dla mnie odpowiedź jest oczywista, mogli! Przecież, gdyby nawet sam Francja ruszyła na Niemcy od zachodu ze spokojem wdarła by się w ich terytorium i zmusiła Niemcy do wycofania swoich wojsk z Polski, a w ogóle zmusiła by ich do kapitulacji i wojna by się szybciej skończyła nim zaczęła. Plan obrony Polski zakładał zatrzymanie Niemców na pewien czas aby Francja mogła ruszyć od zachodu. Jednak niestety się tak nie stało. Z pewnością można zadawać sobie też pytanie, no dobra Niemcy pokonane, a co wtedy z ZSRR ? Jak dla mnie to Stalin nawet nie odważył by się ruszyć na Polskę gdyby zobaczył klęskę swojego sojusznika, a w ogóle to ZSRR nie było w pełni przygotowane do prowadzenia wojny, przecież każdy wie jak się skończyła ich kampania przeciwko Finlandii tak zwanej "wojny zimowej". Niestety sojusznicy nie nadeszli. Zginęło wielu bohaterów, którzy kochali swój kraj i narażali dla niego życie. Wspaniała bitwa nad Bzurą, która zaczęła się 9 września ukazała waleczność i oddanie Polskich żołnierzy. Powinniśmy być dumni z nich, że mamy takich przodków. I myślę, że każdy z nas chociaż z tego względu powinien szanować historię i poległych ludzi w II wojnie światowej. Ile się słyszy kawałów na ich temat, na temat żydów którzy tyle wycierpieli. Nikt z nas sobie tego chyba nie wyobraża. Jak wielu ludzi sądzi, że nas wojna skończyła się dopiero w 1989 r. po upadku bloku wschodniego. W tym czasie zapominano o polskich bohaterach, a my powinniśmy o nich przypomnieć. Nasza demokracja jest młoda i to od nas tylko i wyłącznie zależy jaka ona będzie i jaki będzie wyglądał nasz kraj.

By KubuŚ

Aktorskie Popisy

Aktorskie popisy Adolfa Hitlera

Hitler wręcz fanatycznie przywiązywał wagę do swojego wyglądu i sposobu, w jaki odbierają go inni. Dobrze przyswoił sobie metody socjotechniczne pozwalające mu panować nad tłumem. Aby zawładnąć słuchaczami, godzinamy ćwiczył przed lustrem gestykulację i mimikę, jednocześnie zlecając fotografom wykonywanie podczas tych prób zdjęć, które później bezustannie analizował pod kątem doboru zastosowanych póz. Inspirował się aktorskimi technikami monachijskiego komika Weissa Feysera i aktora Fritza Landy. Przed każdym wystąpieniem osobiści sprawdzał akustykę sali, a swoich przemówień zwykle uczył się na pamięc. 

Pierwowzorem wystąpień politycznych Hitlera stała się opera Ryszarda Wagnera, Parsifal, decydująca dla jego wyboru życiowego miało też być obejrzenie innej opery Wagnera pt. Rienzi. Referując stosunek Hitlera do muzyki. Hitler uważał, iż muzyka nieodłącznie wiąże się z polityką i w połączeniu z innymi elementami (np. naprzemienne postulowanie pomysłów zarówno radykalnych jak i socjalistycznych) tworzy skuteczną broń propagandową umożliwiającą pozyskanie poparcia mas społecznych. Strategia ta umożliwiła Hitlerowi opanowanie niemieckiego społeczeństwa i uzyskanie niemalże całkowitego i bezkrytycznego poparcia dla planów ekspansji militarnej w Europie i dyskryminacji mniejszości etnicznych, wynikającej ze zbrodniczych planów praktycznej realizacji nazistowskiej teorii rasowej.

by KubuŚ

Zwycięskie wojny i wyprawy Polski z Rusią i Rosją na przestrzenie wieków

Wojny z Rusią:

Do pierwszego oficjalnego zwycięstwa ze wschodnimi sąsiadami doszło za czasów panowania Bolesława Chrobrego. Najpierw nasz władca rozprawił się z Niemcami, którzy podpisali pokój w Budziszynie zobowiązując się udzielić nam pomocy zbrojnej w wyprawie na Ruś. W 1018 r. Polacy wraz z Niemcami i Węgrami ruszyli na naszych wschodnich sąsiadów. Tam Bolesław zdobył Kijów, a w drodze powrotnej zajął jeszcze Grody Czerwieńskie. Jarosław Mądry wielki książę Rusi Kijowskiej wybrał się w 1022 r. na Brześć ale musiał wracać z pustymi rękami.

Do następnych starć doszło za panowania kolejnego Bolesława. Tym razem król Bolesław Śmiały zwany także Szczodrym kilkukrotnie wyprawiał się z sukcesami na Ruś Kijowską. Zwycięstwem zakończyły się wyprawy w 1069 r., 1074 r. i 1077 r.

Trzecia odsłona zwycięskich starć jak się łatwo domyślić również wiąże się z Bolesławem zwanym Krzywoustym. Tylko żałować, że w naszej reprezentacji nie ma żadnego zawodnika o tym imieniu. Książkę Polski w 1124 r. wybrał się na wyprawę odwetową na Księstwo Halickie. Jego władca Wołodymyrko złupił nam wcześniej Biecz. Rozwścieczony Bolesław w bitwie po Wilichowem zmiażdżył wschodniego władcę skutecznie wybijając mu z głowy walki z Polską.

Wojna o Księstwo Halicko-Włodzimierskie

Poważny konflikt rozgorzał dopiero w latach 1340-1392, gdy w koalicji z Węgrami toczyliśmy wojnę o Księstwo Halicko-Włodzimierskie z Litwą i Księstwem Halickim. Wszystko zaczęło się od otrucia księcia halicko-włodzimierskiego Bolesława Jerzego II Trojdenowicza, który był spokrewniony zarówno z Kazimierzem Wielkim jak i książętami litewskimi. Zatem obie strony zaczęły rościć sobie prawo do tych ziem. Wojna rozpoczęła się od zajęcia północnej części spornych ziem. W odwecie nasz Kazimierz zajął Lwów, a 16 kwietnia spalił tamtejszy zamek i obsadził naszą załogą. Niestety na początku 1341 r. do całej sprawy włączyli się Tatarzy, którzy przegnali Polaków aż do Wisły. Jednak kilka miesięcy później król Polski odzyskuje Przemyśl, Halicz i Włodzimierz. Kazimierz w 1349 r. po kolejnej udanej wyprawie odzyskał prawie wszystkie konfliktowe ziemie. Jednak już rok później Litwa odebrała zyskane wówczas terytoria. Po kolejnych latach walk podpisano w 1352 r. rozejmu. Na podstawie jego postanowień podzielono Ruś Halicko-Włodzimierską. Polska otrzymała ziemię halicką, przemyską i sanocką, a Litwa włodzimierską, łucką, bełską, chełmską i brzeską. Te warunki z grubsza utrzymały się do 1366 r. Polska zorganizowała wtedy wyprawę w toku której zajęliśmy ziemię chełmską i bełską. Nie przyniosło to jednak zakończenie sporów. O ziemię walczono także po śmierci Kazimierza Wielkiego. Ostatecznie to Jadwiga zorganizowała wyprawę, po której przyłączono do naszego kraju w całości Ruś Halicką. Ostatnim akordem sporu była ugoda w Ostrowie, gdzie Władysław Jagiełło podzielił te tereny z Witoldem. Wielki Książę Litewski zrezygnował z sojuszu z Krzyżakami a Litwa otrzymywała Wołyń, do Polski trafiła ziemia halicka.

 

Wojny Litwy z Moskwą

Nasz mariaż z Litwą spowodował zaangażowanie Polski w wojny na wschodzie. Litwini rywalizowali z Moskwą w kilku wojnach. Pierwsza z nich miała miejsce w latach 1492-1494. Zakończyła się pokojem wieczystym, który oczywiście nim nie był. Druga z lat 1500-1503, w której braliśmy już udział zakończyła się klęską Litwinów. Zmianę passy przyniosła wojna litewsko-moskiewska 1507-1508. Wspierana przez nas Litwa pokonała Moskwę. Kulminacyjnym momentem wojny była słynna bitwa pod Orszą. Wojska koalicji pod wodzą Konstantego Ostrogskiego i Mikołaja Firleje zwyciężyli moskwiczan dowodzonych przez Wasyla III Rurykowicza. Celem tej wyprawy była odsiecz obleganemu Smoleńskowi. Na wieść o naszej armii przeciwnik wycofał się za Dniepr. Moskwa chciała zaatakować naszą koalicję w momencie przeprawy przez rzekę. Pomysł okazał się nie najlepszy, bo do niewoli Polaków i Litwinów miało trafić 5000 moskwiczan. 

 

I wojna północna 

 

Kolejne starcie było już z Cesarstwem Rosyjskim. Miało charakter międzynarodowy. Polska wspomagana okresowo przez Danię i Norwegię oraz Lubekę walczyła z Rosją wspomaganą okresowo przez Szwecję. Ta wojna w historiografii została nazwana jako I wojna północna lub jako wojna siedmioletnia. Spór toczył się o Inflanty oraz panowanie nad Bałtykiem. W 1561 r. dzięki staraniom dyplomatycznym Zygmunta II Augusta Gotthard Kettler władca Kurlandii i Semigalii uznał się lennikiem króla Polski. Wojna nie skończyła się jednoznacznym zwycięstwem. Nie mniej pokój w Szczecinie (1570 r.) nie był dla nas korzystny.

 

Kampanie Batorego

 

Wojna polsko-rosyjska 1577-1582 to ogromny sukces Stefana Batorego. Spór toczył się o Inflanty i ziemię połocką. Nasz król odniósł spektakularne zwycięstwa pod Połockiem w 1579 r. (zdobył miasto) i Wielkimi Łukami w 1580 r. (też zdobył miasto). Na dokładkę 20 września 1580 r. ok. 2500 kawalerii pod wodzą księcia Janusza Zbaraskiego pokonało 4000 jazdy rosyjskiej w bitwie pod Toropcem. W następnym roku król chcąc zmusić Iwana IV do pokoju wybrał się na Psków. Jednak mimo oblężenia do 1582 r. twierdzy nie udało się zdobyć. Wojnę kończy rozejm w Jamie Zapolskim. Na jego mocy do Rzeczpospolitej Obojga Narodów powracały Inflanty z Parnawą i Dorpatem, a do Wielkiego Księstwa Litewskiego ziemia połocką.

 

Dymitriady i wojny z Rosją 1609-1634

 

Wojna polsko-rosyjska z lat 1609-1618 to apogeum naszej potęgi. Jej przyczyną była pierwsza Dymitriada (1604-1606). Jej inicjatorami byli polscy magnaci kresowi, którzy wymyślili pewną intrygę. W 1603 r. w dobrach Wiśnowieckich pojawił się człowiek podający się za cudownie ocalonego Dymitra (w rzeczywistości był to mnich Grzegorz Otrepiew), syna Iwan IV Grożnego. Nasi panowie wykombinowali, że wykorzystają zamieszanie w Moskwie (wielka smuta) i obsadzą na tamtejszym tronie swojego człowieka. Najwięcej chciał na tym ugrać wojewoda sandomierski Jerzy Mniszch. Zawarł umowę z domniemanym carewiczem, który w zamian za osadzenie go na tronie moskiewskim miał wojewodzie nadać rozległe dobra ziemskie i ożenić się z jego córką.

 

Mimo stosunkowo skromnych sił wyprawa zakończyła się sukcesem. Do polskich wojsk dołączali Kozacy i chłopi, którym obiecano obronę przed uciskiem ich panów. Ostatecznie Dymitr Samozwaniec I został 31 lipca 1605 r. carem Rosji. Pomogli mu sami bojarzy, którzy chcieli się pozbyć nielubianych Godunowów. Jednak już w 1606 r. zbuntowani bojarzy zamordowali cara i towarzyszących mu Polaków. Powodem ich buntu było faworyzowanie przez Dymitra średniej szlachty.

 

Jednak skoro udało się raz dlaczego ma się nie udać ponownie? Tym razem znaleziono Dymitra II, który podawał się za cudownie ocalałego Dymitra I. Znowu nasza szlachta uderzyła na Moskwę po drodze pokonując wojska Dymitra Szujskiego w bitwie pod Bołchowem (10-11 maja 1608 r.). 24 czerwca rozpoczęło się obleganie stolicy Rosji.

 

W 1609 r. car Wasyl IV Szujski widząc nasze wcześniejsze zakusy zawarł sojusz ze Szwecją wymierzony w Rzeczpospolitą. Zygmunt III Waza nie dał sobie dmuchać w kaszę i ruszył na Smoleńsk. W styczniu 1610 r. udało się połączonym siłom szwedzko-rosyjskim znieść polską blokadę stolicy. 14 lutego 1610 r. sytuacja jeszcze bardziej się zagmatwała bo patriarcha moskiewski wysunął propozycję obrania Władysława IV carem Rosji. Nasz król niestety nie nie wykorzystał później tej szansy. Wojna trwała dalej. 4 lipca 1610 r. wojska pod wodzą hetmana Stanisława Żółkiewskiego odniosły jedno z największych zwycięstw w historii naszego oręża. W bitwie pod Kłuszynem ok. 5600 husarzy pokonało ponad 30 tys. wojsk złożonych z Rosjan i najemników. Otworzyło to naszym wojskom drogę do Moskwy, którą zajęli bez walki. Tym samym Rzeczpospolita jako jedyne państwo w historii zdobyło stolicę Rosji. Gdy Napoleon był tam 200 lat później stolica mieściła się w Sankt Petersburgu. Przez następne dwa lata na Kremlu rządzili Polacy. Do czasu kapitulacji polskiej załogi Kremla z 7 listopada 1612 r. Rok wcześniej 13 czerwca Zygmunt III Waza zdobył wreszcie Smoleńsk. Ten etap zmagań z Rosją kończył rozejm w Dywilinie. Rzeczpospolita w jego wyniku potwierdziła swoje panowanie na ziemiach: Smoleńskiej, Czernichowskiej i Siewierszczyźnie.

 

Smoleńsk to nieustanny przedmiot naszych wojen z Rosją. Moskwiczanie wykorzystali pierwszą okazję do odbicia tego miasta. Ponowna wojna o Smoleńsk wybuchła zaraz po śmierci Zygmunta III w 1632 r. i trwała do 1634 r. Rosjanie zdobytą przez nas twierdzę postanowili odbić. Moskwiczanie oblegali miasto przez dwa lata do momentu przybycia z odsieczą króla Władysława IV. Rosyjscy dowódcy Michaił Szeina i Szymon Prozorowski musieli uznać wyższość naszego władcy. Ponadto Michiła Szeina po zwycięstwie pod Smoleńskiem złożył królowi Rzeczpospolitej hołd. Podobny hołd składali Zygmuntowi III zdetronizowany car Wasyl Szujski i jego bracia.

 

Ostatnia z wojen polsko-rosyjskich w XVII w. trwała w latach 1654-1667. Zakończyła się rozejmem andruszowskim w 1667 r. Rzeczpospolita odzyskała zajęte przez Moskwiczan w czasie działań wojennych tzw. Inflanty Polskie. Jednocześnie rezygnowała z ojewództwa czernihowskiego i z ok. połowy województwa kijowskiego.

 

Kolejne lata nie były dla nas łaskawe.  XVIII w. to powolny upadek naszego kraju. Okres rozbiorów to nieudane powstania i jednostkowe zwycięstwa. Wart odnotowania jest udział Polaków w wyprawie Napoleona na Moskwę, którą udało się zająć. Jednak nie na długo. W efekcie wyprawa zakończyła się niepowodzeniem.

 

Wojna polsko-bolszewicka

 

Na zwycięstwo przyszło nam czekać do okresu wojny polsko-bolszewickiej, czyli lat 1919-1921. Wojna rozpoczęła się od sukcesów naszych wojsk. W kwietniu 1919 r. zajęliśmy Wilno, a rok później Kijów. Armia Czerwona przeszła jednak do ofensywy i szybko przesuwała się w stronę Warszawy. 30 lipca 1920 r. w Białymstoku powstał nawet Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski. Nastroje były marne. Stolicę opuścili nawet ambasadorowie i korpus dyplomatyczny. Sytuacja zmieniła się, gdy Piłsudski sięgnął po wcześniej odsuniętego gen. Tadeusza Rozwadowskiego. Jego przybycie wlało nadzieje w serca żołnierzy. Generał ostatecznie dopracowywał plan obrony stolicy i kontruderzenia znad Wieprza, które było przełomowym momentem wojny. Odtąd to Polacy byli w natarciu, znacznie przekraczając linię Curzona, która miała stać się wschodnią granicą Polski. Wojnę kończył traktat ryski z 18 marca 1921 r. Potwierdzał wcielenie do Polski część ziem białoruskich i ukraińskich. Rosja zobowiązała się wypłacić kontrybucję w złocie oraz zwrócić wszelkie dobra kultury zrabowane w okresie rozbiorów. Polska wyszła obronną ręką z tej wojny, która kończyła okres ustalania naszych granic.

 

 

Później już tak kolorowo nie było. Następne nasze zwycięstwo było bezkrwawe. „Solidarności” i całemu narodowi udało się pokojowo obalić żelazną kurtynę i przywrócić naszemu państwu pełną suwerenność. O takich zwycięstwach też trzeba pamiętać.

 

Stanisławem Żółkiewskim

Nie znajdziemy chyba w historii Polski – włączając w to również okres najnowszy – daty znanej powszechniej niż rok 1410. W umysłach wielu Polaków dawne dzieje ich ojczyzny Grunwaldem stoją. Dlatego też można żywić uzasadnioną obawę, iż – zwłaszcza pośród hucznych obchodów okrągłej rocznicy wspaniałego zwycięstwa Jagiełły – umknie ich uwadze nie mniej okrągła rocznica wiktorii jeszcze wspanialszej – odniesionej dwa wieki później pod Kłuszynem, gdzie 4 lipca 1610 hetman Stanisław Żółkiewski rozbił w perzynę siedemkroć liczniejszą armię moskiewską, po czym witany na klęczkach przez Rosjan, aresztował cara i pod strażą odesłał do Warszawy

402 lata temu Polacy na czele z hetmanem Stanisławem Żółkiewskim wkroczyli do Moskwy. Udało im się jako jedynym zdobyć stolicę Rosji, gdyż w 1812 r. był nią Sankt Petersburg. Tego samego dnia na mocy układu z bojarami książę Władysław został Carem Rosji. Było to możliwe dzięki wcześniejszemu zwycięstwu w bitwie pod Kłuszynem. Hetman Żółkiewski to (chyba) jedna z najpiękniejszych postaci w naszej historii.

by KubuŚ

Neil Armstrong NIE ŻYJE. Pierwszy człowiek, który stanął na KSIĘŻYCU

Neil Armstrong - astronauta amerykański, dowódca misji Apollo 11. Jako pierwszy człowiek stanął na Księżycu. To właśnie do niego należy pamiętne zdanie: "Dla człowieka to jeden mały krok, dla ludzkości skok ogromny".

Neil Armstrong 17 września 1962 roku został przyjęty do zespołu astronautów. W programie Gemini pracował nad udoskonalaniem pojazdów treningowych, symulujących lot kosmiczny i lądowanie na Księżycu.

Był rezerwowym pilotem dowodzącym w misji Gemini 5, pilotem dowodzącym w Gemini 8, rezerwowym pilotem dowodzącym w Gemini 11, rezerwowym dowódcą w misji Apollo 8, a przede wszystkim dowódcą Apollo 11. Armstrong jako pierwszy człowiek stąpał po Księżycu. 

Słynny dowódca poddał się operacji serca 7 sierpnia 2012. Jego żona Carol mówiła wówczas, że rekonwalescencja po wszczepieniu by-passów przebiega pomyślnie. Neil Armstrong zmarł 25 sierpnia 2012.

http://www.se.pl/wydarzenia/swiat/neil-armstrong-nie-zyje-pierwszy-czlowiek-ktory-stanal-na-ksiezycu-kim-byl-misje-youtube_275561.html

by KubuŚ

400 lat temu rosyjski Car oddał hołd polskiemu Królowi

W pierwszej połowie XVII w. prowadziliśmy długoletnie wojny z Rosją. Największe triumfy święciliśmy podczas tzw. "Dymitriad", to wtedy zwyciężyliśmy pod Kłuszynem, a Car złożył hołd polskiemu królowi.


Magnaci kresowi marzyli o podporządkowaniu Rosji Rzeczpospolitej. W tym planie miała pomóc plotka o rzekomym odnalezieniu carewicza Dymitra. W rzeczywistości był to zbiegły z Rosji mnich, który jednak uzyskał poparcie wojewody sandomierskiego Jerzego Mniszcha. W zamian za osadzenie na tronie rosyjskim Dymitr miał obdarować Mniszcha licznymi dobrami.

W tym celu w 1604 r. zorganizowano magnacką wyprawę na Rosję. Udało im się pokonać dzierżącego tron rosyjski Borysa Godunowa i obsadzić w jego miejsce Dymitra. Radość jednak nie trwała długo. Rosyjskim bojarom nie podobała się uległość Dymitra wobec Rzeczpospolitej i wszczęli zamieszki, w wyniku których zabito Dymitra i nowym carem obwołano Wasyla Szujskiego.

Polacy jednak nie dawali za wygraną. Odnaleziono kolejny raz Dymitra, który tym razem miał być cudownie ocalonym z moskiewskich zamieszek. Dymitrowi udało się nawet pozyskać część rosyjskich bojarów. Wasyl Szujski wówczas zwrócił się do pomoc do Szwecji, którą dostał.

Na te wydarzenie nie mógł zostać obojętny król Polski Zygmunt III Waza i w 1609 r. rozpoczęła się wojna. Pierwszym celem króla była potężną twierdza Smoleńsk, którą armia Rzeczpospolitej zaczęła oblegać. Na ratunek twierdzy ruszyły połączone wojska Rosji i Szwecji. Drogę im jednak pod Kłuszynem zagrodziły wojska pod buławą hetmana Stanisława Żólkiewskiego. W bitwie pod Kłuszynem 4 lipca 1610 r. polska husaria rozbiła kilkukrotnie większe wojska nieprzyjaciela okrywając się chwałą po wszech czasy. Wasyl Szujski dostał się do niewoli. To zwycięstwo utorowało drogę polskich wojsk na Moskwę. Polakom jako jedynym udało się zdobyć stolicę Rosji. Gdy Napoleon zdobywał Moskwę stolica Rosji mieściła się w Sankt Petersburgu.

Apogeum ówczesnego zwycięstwa był triumfalny wjazd zwycięskiego hetmana Stanisława Żółkiewskiego do Warszawy w październiku 1611 r. Hetman przy wiwatach tłumu prowadził za sobą zdetronizowanego Wasyła Szujskiego i jego rodzinę.

"Zebrany w sejmie naród polski był naówczas świadkiem widowiska, dawnym tylko Rzymianom znanego. Zwycięski hetman wjeżdżał w triumfie, stojąc na wyniosłym wozie, mając koło siebie pojmanego cara Wasila i dwóch braci jego. Ci przybrani byli w świetne purpurowe szaty, postać ich malowała szlachetność i nieszczęście" - tak opisywał wydarzenie J.U. Niemcewicz w swoich Śpiewach historycznych.

Po paradzie zwycięstwa wzdłuż Krakowskiego Przedmieścia wszyscy 29 października 1611 r. stanęli przed obliczem polskiego Sejmu obradującego na Zamku Królewskim w Warszawie. Czekał tam na nich w sali senatorskiej Zygmunt III Waza, Prymas, hetmani i wszyscy członkowie Sejmu i Senatu.

Szujski nisko pochylony całował kólewską prawą dłoń obiecując, że Polski nigdy nie napadnie i prosił o miłosierdzie. Podobną przysięgę złożyli jego bracia Dymitr i Iwan.

A tak ta scena miała wyglądać wg J.U. Niemcewicza w Dziejach panowania Zygmunta III:

"W zamku, gdzie i Królowa Jmć sama ze wszystkimi swym dworem na nich patrzała, do wielkićy Izby Senatorskiey wprowadzeni, i przed Majestat Jego Królewskiey postawieni są. Car z bracią, pokłon uczyniwszy głową przed Jego Królewską Mością, szłyk w ręku trzymając, i przed Maiestatem J. K. Mści stojąc wszystkim uczynili żałosny widok szczęścia odmiennego na świecie. (...) Była to audydencya wielka, było to widowisko dziwne, i litość wzbudzające: przypuszczeni jednak do całowania ręki J. K. Mci, i całowali."

Następnie Kanclerz Koronny w imieniu Zygmunta III Wazy dziękował hetmanowi Żółkiewskiemu. Dziękowali także posłowie przez Marszałka swojego hetmanowi i wszystkim uczestnikom wyprawy.

Po oddaniu hołdu polskiemu królowi Szujskiego wraz z rodziną umieszczono w pałacu na Mokotowie. Po pożarze pałacu Szujskich przeniesiono do pałacu w Gostyninie, gdzie zmarł w 12 września 1612 r.

by KubuŚ

Husaria przed Pałac Prezydencki?

Marek Jakubiak od kilku już lat stara się przekonać urzędników kancelarii Prezydenta, aby wydali zgodę na postawienie przed Pałacem Prezydenckim warty honorowej w postaci dwóch husarzy. Czy pomysł wart jest zrealizowania? 

Na przeszkodzie tym razem nie stoją pieniądze. Marek Jakubiak - prywatnie biznesmen - chce pokryć koszty tego przedsięwzięcia.

Pomysłodawca, chciałby "przełamać opór urzędników". Jego zdaniem Pałac Prezydencki jest najlepszym miejscem do zrealizowania jego idei:

Przecież gdy prezydenta odwiedzają obcy dyplomaci, to reporterzy wykorzystują czasem widok Pałacu Prezydenckiego. Jest więc szansa na pokazanie przy tej okazji tego, co chcemy. Tym większa, że husarz to nie jakiś żołnierz w mundurze, których na świecie jest całe mnóstwo. Husarz wyróżnia się skrzydłami. A one intrygują i zmuszają do pytań >>Kto to? Co to za skrzydła?<<. I tak przy tej okazji idzie w świat informacja o naszych największych wyczynach bojowych. Tworzy się pozytywna marka: >>Polska - kraj skrzydlatego rycerstwa<<. Wracają wspomnienia Wiednia, Kłuszyna, Kircholmu. Pokazywany jest obraz Polski silnej i dumnej, a nie Polski rozdzieranej przez kolejne rozbiory, upadającej w powstaniach, rozerwanej przez Hitlera i Stalina, czy też obraz najgorszy z możliwych, bo zupełnie fałszywy: Polski - kraju obozów śmierci.

"Był czas w historii naszego narodu, który wzbudzał podziw całego cywilizowanego świata. Był czas, kiedy honor ważniejszy był od życia. Był czas chwały i niewyobrażalnych zwycięstw. To był czas husarii."

by KubuŚ

Moda końca XVIII wieku

W okresie rewolucji na ulicach Francji uczucia patriotyczne manifestowano także za pomocą stroju. Francuzi swoje barwy narodowe - niebieski, biel i czerwień - eksponowali poprzez odpowiednio dobrane ubrania. W modzie męskiej coraz większe uznanie zdobywały stroje angielskie.

Numerki na obrazku

1. Suknia posiadała z tyłu specjalną podkładkę przywiązywaną na wysokość bioder.

2. Kapelusz ozdabiano dodatkami w barwach narodowych.

3. Wełniany frank stanowił podstawę męskiego stroju.

Moda przełomu XIX i XX wieku

Na przełomie XIX i XX w. coraz popularniejsze stawało się uprawianie sportu. Zaczęto wówczas szyć ubiory przeznaczone do aktywnego spędzania czasu. W przypadku garderoby kobiecej zadanie to okazało się sporym wyzwaniem dla projektantów mody, a ponadto często budziło sprzeciw środowisk konserwatywnych. Sportowe ubrania mężczyzn wzorowano na modzie angielskiej.

Numerki na obrazku:

1. Pumpy to krótkie spodnie, będące podstawą męskiego stroju sportowego.

2. Marynarka w stylu sportowym Norfolk pojawiła się pod koniec lat sześćdziesiątych XIX w.

3. Długa suknia przeznaczona do zajęć sportowych była bardziej swobodna od eleganckiej garderoby.

Hitler przed wojną

 Adolf Hitler w dzieciństwie śpiewał w chórze klasztornym i przez pewien czas nosił się z zamiarem wstąpienia do zakonu. Kilkakrotnie podejmował nieudane próby dostania się na akademię sztuk pięknych w Wiedniu. Nie mając środków na utrzymanie, trudnił się dorywczym sprzątaniem ulic, pracował także w hospicjum (w zamian za możliwość mieszkania na poddaszu). Przed I wojną światową trudnił się także sprzedażą obrazków akwarelowych, które sam malował.

Chata z czerwonym dachem, Adolf Hitler, akwarela, 1916-1918 

Rząd wiejskich chat, Adolf Hitler, akwarela, 1916-1918

Kościół Preux-au-Bois, Adolf Hitler, akwarela, 1916-1918

Marco Polo

Podróż Marca Polo

Jednym z nielicznych Europejczyków, którym w XIII w. udało się dotrzeć do Chin, był wenecki kupiec i podróżnik Marco Polo. W 1272 r. wraz z ojcem i ze stryjem udał się na Wschód w celach handlowych. Ich wędrówka trwała 30 miesięcy. Po dotarciu do Kambałuku, dzisiejszego Pekinu, podróżników przyjął na swoim dworze chan Kubilaj. Spędził tam 17 lat i dopiero na początku 1292 r. wyruszyli w powrotną drogę. Historię tej wyprawy, opowiedzianą przez Marca Polo, przedstawił w dziele "Opisanie świata" Rusticello z Pizy.

Powstanie Chmielnickiego

Zawiedzione nadzieje Zaporożców, którzy liczyli na wojnę z Turcją, stały się ostateczną przyczyną wybuchu powstania. W 1648 r. na czele wojsk zaporoskich staną Bohdan Chmielnicki. Początkowo chciał on pomścić osobistą krzywdę, którą wyrządził mu sąsiad-polski szlachcic. Jednak już w trakcie walk, kiedy do obozu przybywało coraz więcej Kozaków i niezadowolonych chłopów ukraińskich uznał, że tak liczna armia ma szansę na poprawę dotychczasowej sytuacji Zaporożców, a nawet wywalczenie dla Ukrainy niezależności. Również zawarł sojusz z Tatarami, którzy wkrótce dotarli na Ukrainę. W kwietniu 1648 r. wojska Zaporoskie i Tatarskie ruszyły w głąb Ukrainy, a do pierwszego starcia doszło nad Żółtymi Wodami. Wojska Chmielnickiego zwyciężyły i powiększyły się o kilka tysięcy Kozaków rejestrowych, którzy zaczęli przechodzić na stronę buntowników. Kolejna bitwa rozegrała się pod Korsuniem i znowu Chmielnicki odniósł zwycięstwo. Sytuację Rzeczypospolitej skomplikowała również śmierć Władysława IV, która zapoczątkowała bezkrólewie. Wojska zaporoskie kroczyły w głąb kraju i w końcu doszło do kolejnej bitwy pod Piławcami w której górą byli Zaporożcy. W 1649 r. siły polskie zostały oblężone w Zbarażu. Na odsiecz wyruszył nowo wybrany król Jan Kazimierz. Tym razem do starcia doszło pod Zborowem. Bitwa ta omal nie zakończyła się klęską wojsk królewskich, a od klęski uratowało ją wycofanie się z walk przekupionych Tatarów. Kolejna bitwa rozegrała się w 1651 r. pod Beresteczkiem. W starciu trwającym trzy dni armia polska dowodzona przez Jana Kazimierza oraz wojewodę ruskiego Jeremiego Wiśniowieckiego pokonała połączone siły kozacko-tatarskie. Pod Białą Cerkwią podpisano wówczas ugodę na mocy, której zmniejszono rejestr Kozaków do 20 tys.

Powstania kozackie

Powstanie kozackie, bunty kozackie - seria zrywów antyfeudalnych kozaków skierowanych przeciwko Rzeczypospolitej w latach 1591-1775 oraz Imperium Rosyjskiemu w XVIII w.

PRZYCZYNY KONFLIKTU

Ograniczenie rejestru i próby uczynienia z wolnych kozaków chłopów pańszczyźnianych stały się przyczyną kilku powstań kozackich pod koniec XVI wieku i w pierwszej połowie XVII wieku. Po ich stłumieniu zapanował okres względnego spokoju, jednak Zaporożcy zostali pozbawieni przez sejm polski dotychczasowych praw. Zmniejszono wówczas po raz kolejny rejestr, a wszystkich nierejestrowanych kozaków szlachta traktowała jak chłopów. Nie przyczyniło się to do rozwiązania problemów na terenie Ukrainy, a jedynie zwiększyło niezadowolenie wśród Zaporożców. Wkrótce na terytorium ukraińskim zaszły duże przemiany gospodarcze-powstawały ogromne majątki magnackie. Wśród których wprowadzano pańszczyznę. Wśród przyzwyczajonych do wolności chłopów wywołało to niezadowolenie. Ponadto szlachta, aby zmusić kozaków do odrabiania pańszczyzny, zajmowała należną do nich ziemie. Wszystkie te działania nieuchronnie prowadziły do wybuchu kolejnego buntu kozackiego. Dodatkową przyczyną konfliktu między polakami, a kozakami były różnice wyznaniowe. Zaporożcy uznawali się bowiem za obrońców prawosławia i zaczęli występować przeciwko katolikom, a szczególnie przeciwko znienawidzonym jezuitom. 

Dziś napisałem o przyczynach powstań kozackich, a w następnym poście napiszę o największym powstaniu kozackim, nazwanym Powstaniem Chmielnickiego, oraz o ich skutkach.

Krucjata Dziecięca

W 1212 roku we Francji pojawił się chłopiec – Stephen de Cloyes, utrzymujący, że został nawiedzony przez Chrystusa, który nakazał mu zorganizowanie krucjaty. Dzięki rzekomym cudom i objawieniom został zauważony i zebrał tłum zwolenników, wśród których mogło być nawet 40 000 dzieci. Poprowadził ich na południe w stronę Morza Śródziemnego, które miało rozstąpić się, by przepuścić ich do Ziemi Świętej. Wiele dzieci pomarło po drodze z głodu i wycieńczenia. Część dotarła do Marsylii, jednak morze się nie rozstąpiło. Zamiast tego pojawiło się dwóch kupców Hugo de Fer  i Wilhelm Porc, którzy zaoferowali swoje statki obiecując za darmo przewieźć dzieci do Ziemi Świętej. Dzieci skorzystały z oferty, wsiadły na pokład siedmiu statków i słuch po nich zaginął. Po jakimś czasie powrócił jeden z uczestników krucjaty i poinformował, że dwa okręty zatonęły w drodze, a pozostałe dotarły do portów w Bougie i Aleksandrii. Na miejscu okazało się, że armatorzy, którzy wzięli ich na pokład, byli w zmowie z muzułmanami. Wszystkie dzieci zostały sprzedane handlarzom niewolników, z wyjątkiem kilku, które zdołały zbiec. Kilka lat później dwaj piraci Hugo de Fer i Wilhelm Porc zostali schwytani i straceni z rozkazu Fryderyka II.

Strona Internetowa

W dniu 17.07.2012 roku została utworzona nasz strona internetowa na facebook http://www.facebook.com/Szanujkubusiablogspotcom

TANIEC ŚMIERCI

Dziś znalazłem chwilę czasu wolnego i pomyślałem, że coś napiszę.

TANIEC ŚMIERCI

W wyniku epidemii dżumy nastąpiły zmiany w kulturze i życiu duchowym społeczeństwa europejskiego. Wszechobecność śmierci, przypominająca o nieuchronności umierania, stała się przyczyną pesymistycznych nastrojów ówczesnych mieszkańców Europy. Odzwierciedleniem atmosfery tych czasów był wykorzystywany często w sztuce późnego średniowiecza motyw "tańca śmierci". Przedstawiał on taneczne korowody szkieletów, które prowadziły reprezentantów różnych warstw społecznych, niezależnie od ich pochodzenia i stanu majątkowego.

Przerwa

Przykro mi iż w ostatnim czasie nie pokazały się na moim blogu posty za co bardzo was przepraszam, przerwa spowodowana jest tym iż zaczął się czas wakacyjny oraz z tego względu iż muszę uzupełnić swoją wiedzę na tematy, które będę chciał poruszyć już niedługo. Przerwa będzie trwała do końca sierpnia, a w tedy ruszę pełną parą i poruszę takie tematy o których nawet Wołoszański nie śnił, już teraz mogę powiedzieć, że będzie co czytać. Czekajcie i jeszcze raz przepraszam ;)

Husaria - Polska Duma / The Winged Hussars - Polish Pride

Za czas narodzin polskiej husarii uważa się początek XVI wieku. W 1503 Sejm powołał do życia pierwsze chorągwie narodowego autoramentu, w tym husarskie. Tak rozpoczął się ponad dwusetletni szlak bojowy tej formacji, znaczony między innymi zwycięstwami w bitwach pod: Orszą (1514), Obertynem (1531), Lubiszewem (1577), Byczyną (1588), Kokenhausen (1601), Kircholmem (1605), Kłuszynem (1610), Chocimiem (1621), Trzcianą (1629), Martynowem (1624), Ochmatowem (1644), Chocimiem (1673), Lwowem (1675), Wiedniem (1683).

Husaria - najpiekniejsza i najlepsza kawaleria swiata. Polska i litewska formacja zbrojna slawna w calej Europie i na swiecie. Najwieksze sukcesy Husaria swiecila od poczatku XVI wieku, do konca XVII. W tak niespokojnych czasach, w jakich przyszlo jej sluzyc, Husaria nawet przez okres przeszlo stu lat nie poniosla porazki, zwyciezajac w bitwach miedzy innymi wojska moskiewskie, szwedzkie, tatarskie, tureckie.
Husaria pokonywala nawet wielokrotnie liczniejszego wroga. Husaria wyposazona w zbroje, 5-6-cio metrowe kopie, tarcze, skóry dzikich zwierzat (lamparcie, tygrysie, rysie, niedzwiedzie i wilcze) oraz charakterystyczne skrzydla, choc nie zawsze. Atakowala w pelnym galopie. Atak Husarii byl dla przeciwnika zazwyczaj ostatnim w jego zyciu, niezwykle przerazajacym widokiem, a dla postronnego obserwatora przepieknym i zdumiewajacym, o czym swiadcza chocby kroniki i relacje zagranicznych obserwatorów z “Odsieczy Wiedenskiej”.

Kto Zwyciężył

Zwycięski dowódca spod Wiednia

Plan działań przygotowany przez Jana Sobieskiego był zgodny z propozycją stojącego na czele wojsk cesarskich księcia Lotaryńskiego. Po przybyciu na pole bitwy król Polski obija funkcję naczelnego dowódcy. Teren niestety uniemożliwiał bezpośrednią kontrolę nad wszystkimi zgromadzonymi siłami. Dlatego Sobieski wydał rozkaz wymarszu oddziałom mającym zająć ustalone pozycje, zaś o rozpoczęciu walk zdecydował Karol Lotaryński, którego decyzję zatwierdził Jan Sobieski. Do boju ruszyła wówczas piechota austriacka i niemiecka. Kiedy Sobieski stwierdził, że natarcie idzie zgodnie z planem skierował 20 tysięcy kawalerzystów do ataku. Zarówno późniejsze wypowiedzi Lotaryńskiego, jak i zapiski tureckich kronikarzy wskazuje, że najbardziej zasłużonym dowódcą był właśnie Sobieski. 

Kto zwyciężył pod Wiedniem?

Bitwę, która rozegrała się 12 września 1683 r. pod Wiedniem, Polacy uważają za jeden z największych sukcesów oręża polskiego. Z kolei Austriacy uważają, że wspaniałe zwycięstwo odniosły wówczas wojska cesarskie. Spór między sprzymierzeńcami o to, kto tak naprawdę pokonał wojska tureckie, rozpoczął się wkrótce po zakończeniu walk.

Kto tak naprawdę pokonał oddziały tureckie spróbuję odpowiedzieć wam w następnym moim poście.

Traugutt

Jak obiecałem spróbuję wytłumaczyć dlaczego oficer carski został dyktatorem powstania.

Więc historycy kiedyś uważali, że Traugutt planował przeciwstawić się carowi i systematycznie przygotowywał się do realizacji tego zamierzenia. Jednak z tego co niedawno czytałem sprawa miała się zupełnie inaczej. Traugutt podczas wybuchu powstania był zajęty zarządzaniem swojego majątku i nie interesował się polityką i był tylko i wyłącznie biernym obserwatorem. Pewnego razu do Traugotta przybył przyjaciel i powiedział, mu że w jego okolicy znajduje się grupa powstańców bez dowódcy. Traugutt zgodził się oczywiście. Rozpoczął on intensywne szkolenie swojego oddziału oraz wprowadził surową dyscyplinę. W krótce jego,żołnierze mogli dorównywać wojskom Cara. 

W lipcu 1863 roku Traugutt dotarł do stolicy aby wspierać Rząd Narodowy i awansował na generała. Potem wyjechał na jakiś okres do Paryża poszukując sojuszników, którzy mogli by pomóc w powstaniu. Wkrótce po powrocie kiedy powstanie schylało się ku upadkowi Trauguttowi powierzono funkcję dyktatora powstania. 

Traugutt jako przywódca

Jak oficer carski został dyktatorem powstania?

Romuald Traugutt już za życia cieszył się sławą odważnego żołnierza oraz utalentowanego wodza. Dziś jego imieniem nazywa się ulice oraz szkoły. Co spowodowało, ze ten zasłużony oficer armii rosyjskiej stał się polskim bohaterem narodowym?

Na to pytanie spróbuję odpowiedzieć w następnym moim poście.

Szczęście Zbrodniarzy

Nie wiem czy wiecie, ale były 42 zamachy na Adolfa Hitlera i każdy nie przyniósł skutków.

Moja jedyna miłość!

Prawie jedyna rzecz, która się nie kończy.